kafalarına taş değmeden büyüyorlar. benim arkadaş çevremde kafası yarılmayan yoktu. şimdiki çocuklara bakıyorum kafalar pürüzsüz, içi de öyledir umarım.

obez olmadıkları sürece sıkıntı görmüyorum. sokak sosyalleşmesi, hiyerarşisi birey olma sürecini zedeliyor bile olabilir. sonuçta insan zengin komşunun şımarık çocuğu ya da serkeş komşunun serseri çocuğu levelini atlamaktansa candy crush'ta şeker eritme işinde başarıya ulaşmış oluyor.

tabi biz sonradan bakınca yahu bu çocuk ne demeye memur olmuyor da abidik gubidik işlerle uğraşıyor diye şaşırabiliyoruz. ne memur olcak be, siz olun memur işçi.