bir fotoğrafa bakarak o fotoğraftaki duyguyu yakalayabilmenin, bir portre çizmenin ne kadar zor olduğunu anladım bugün.basketbol oynayıp yaklaşık 9 yıl hiç oynamadan, iddalı bir tayfayla maça girişmiş olsaydım bile bu kadar zorlanacağımı düşünmüyorum. çizmek üçlük atmaya crossover yapmaya, akrobatik turnikelere hiç benzemiyor.bir resme başladım. içime sinmedi.sonra yeniden başladım bu içime sinmişti aslında.fakat sonra ''ya şurası olmamış şu sağ gözü düzelteyeyim, dudağı düzelteyim derken'' daha iyisini yapacağım diye resmi katlettim.kağıt parçalandı.sonra a4dü bırakıp kalın standart bir resim kağıdına geçip ölçeyi büyütüp yeniden başladım portreyi çizmeye.fakat çizmeye çalıştıkça olmuyor, canım sıkılıyor. yapa yapa sile boza sile boza.iyice açtım elimin hamlığını. o ikinci çalışmayı bozmasaydım iyi olurdu aslında. en iyisini yapacağım diye diye üçüncü defa başlıyorum hadi hayırlısı.