bugün, köşe koltuğun aynı noktasında temel ihtiyaçları gidermek ve televizyon izlemek dışında bir şey yapmaksızın 2 gündür oturduğumu fark ettim ve vücudum olarak adlandırdığım çuvalı zorla kaldırıp dışarı yürümeye çıktım. ellerim üşürken ve kar taneleri yüzüme hafifçe çarpıp saçımda tutunurken günlerdir ilk defa gülümsediğimi farkettim. kar mutlulukmuş.