ankaraya ilk geldigimde benden birkac sinif ustte olan oda arkadaslarim hadi kugulu parka gidelim demisti bir gun. nasi yani demistim ben de, parka mi gidicez biz simdi ? şaka maka resmen hazirlanip parka gidiyoruz yani öyle mi diye sasirmistim. baya da gülmüstum. kugulu'ya gelince de hic etkilenmemistim. kucucuk bir parkti. bir de etrafta bir suru insanlar vardi. herkes toplanmis kugulara bakiyor. sanki dunyanin en ilginc canlisi. sevgililer resmen buraya gezmeye gelmisler fotograf falan cekiyorlardi surekli. bense cok sıkılmıstım. annemi arayip 'anne merak etme biz parkta takiliyoruz arkadaslarla' diye de dalga gecmistim ustune.

o zamanlar yeniydim anlamiyordum tabi ankara kafasini. kugulu parki'nin bu şehir icin degerini de kavrayamiyordum. simdi 5 yil oldu buralardayim. sevgilimle kugulu park'a gidip fotograf da cektiriyoruz artik. kugulari da izliyoruz. yasasin kugulu park ve kugulari.

sonlara yaklastikca hic sevemedigim cirkin ankarayi daha gitmeden özlemeye bile basladim sanirim. zaten sevemiyormussun buralari hep özlüyormussun. öyle diyorlar.