çok az sayıda sayfaya saklanmış çok uzun bir hikaye. çok uzun çünkü her cümlesini dikkatle, birçok cümlesini de tekrar tekrar okuduğunuzda ve üzerine düşündüğünüzde bitmek bilmeyen bir hikaye çıkıyor karşınıza. benim "her şeyde gizli bir anlam arama" paranoyaklığım mıdır, yoksa jose saramago'nun ilk bakışta çok yalın görünen cümlelerin altına bir dünya sığdırma yeteneği midir bilemedim. özellikle "bilinmeyen ada" ve "kendin olmak" üzerine uzun uzun düşündüm. beynimi dürten ve beni düşündüren cümleleri yazmak isterim:

!---- spoiler ----!

"...bu bilinmeyen adayı kimden duydun, diye sormuş kral biraz ciddileşerek, kimseden, öyleyse niçin var diye tutturuyorsun, çok basit, bilinmeyen bir adanın var olmaması mümkün olmadığı için."

"beğenmek, sahip olmanın en iyi şekli, sahip olmaksa beğenmenin en kötü şekli olsa gerek."

"kendinden çıkıp kendine bakmadıkça kim olduğunu asla bilemezsin."

!---- spoiler ----!

umarım bir gün kendimi tanır ve bilinmeyen adayı arama cesaretine kavuşurum.