büyük babam hasta beşiktaş'lıdır. 97 yaşında bile yanında radyosu maç günleri açar dinlerdi ve heyecanı hala inanılmazdı. adam o kadar hasta olmasına rağmen maçları kaçırmazdı.

ölmeden 3 gün önceydi hastahane de yanına gitmiştik ailece, bana döndü ''beşiktaş ne yaptı bu hafta ? '' dedi. kaybetti diyemedim, golleri kimin attığını bile sordu onları da söyledim. çok mutlu oldu ölüm döşeğinde ki adam.

o gün kaybetti diyemedim ama 3 gün sonra kendisini kaybettik. o gün onu son görüşümdü ve gülerken gördüğüm son andı. 3 gün sonra sabah işteyken babam aradı ve ağlıyordu. anlamıştım ve aklıma en son o gülüşü geldi.

ben beşiktaşlı değilim ama büyük babamın beşitaşlılığı ile gurur duydum hep.