doğup büyüdüğüm şehir. yaklaşık 6 sene önce üniversite sebebiyle bu şehirden ayrılmam gerektiğinde büyük bir parçamı geride bırakıyor gibi hissediyordum. büyük bir çöküntü yaşadım. sayısız kere arşınladığım sokaklarını eskisi gibi arşınlayamacak ve o kaosun içerisinde kaybolamayacak olmak içimi çökertiyordu.

izmir'e ilk geldiğimde inanamadım. "büyük şehir diye buna mı diyorlarmış?" dedim. istanbul çocuğu olmak böyle bir şey. avrupa'da bayağı büyük nüfus sayılabilecek olan 4 milyonluk bir nüfusa sahip izmir ve ben bu şehri küçük şehir olarak görüyordum. öylesine devasa bir dünya istanbul.

yakında izmir'i bırakıp istanbul'a dönmek zorunda kalacağım. şu 6 senelik izmir hayatımda hayat neymiş onu gördüm. istanbul'u da inanır mısınız hiç ama hiç özlemedim. oraya geri dönecek olma düşüncesi bile kalbimi sıkıştırıyor. kasveti, trafiği, insanları aklıma geldikçe olduğum yere kendimi zincirleyesim geliyor.

imparatorluklara başkentlik yapmış bu şehir çok güzel olabilecek bir şehirdi. şu anda sadece stres ve kaostan ibaret.