bir gece yarısı parmaklarım uyuşana kadar ankaraya karşı ve ankara için yazdığım şiirdir.

nasılda bana benziyorsun öyle

kafamın karışıklığı
ve yüreğimin burukluğu kadar
sis çökmüş üzerine.
nasıl da bana benziyorsun öyle
masum çocukların
gülümseyen gözleriymişcesine
işıklar giyinmişsin yine
sürmüş sürüştürmüşsün
rengarenksin alabildiğine
dışarıdan bakan cennet sanar içini
varoşlar bilir senin dilini
varoşlar bilir
içinin kuytuları
duygularıma katil olduğum kadar kara...

oturmuşum en yükseklerden bir varoşa
usul usul kar yağıyor yine akşama
sanki örtmek ister gibisin kirli yüzünü
uğraşma hiç boşuna
kısılmış sarı ışıkların altından
tüm çıplaklığınla sensin ankara
uzanmışsın önümde boylu boyunca
nasılda bana benziyorsun öyle.

fiyaka yapmak için müziği açmış
küfürler edilen serseriler
elde içki şişeleri, kavgalar, dövüşler
coplanan gençler, evsiz çocuklar...
şimdi neredeler?
tüm o fırtına, tufan hep içindedir bilirim
dışarıdan bakana sen cennetsin yine
nasılda bana benziyorsun öyle...