nesneler ile canlılar değer göz önüne alındığında, fayda ortak paydasında buluşurlar. pay ise o şeye gereksinim duyma halidir. faydayı sabit değer olarak aldığımızda, gereksinim büyüdükçe o şeyin değeri artar. istanbul’dan izmir’e araba yolculuğu yaptığımızı düşünelim; bursa’ya geldiğimizde yarım depodan biraz az benzinimiz olsun, karnımız ise açlık zillerini durmadan çalıyorsa doğrudan iskender yiyebileceğimiz mekan arayışına yöneliriz çünkü öncelikli gereksinimimiz karnımızı doyurmamızdır. benzinin faydası, yolculuğumuzun başından sonuna kadar aynıdır ama bizi en azından balıkesir’e kadar götürecek benzine sahibiz ve değer açısından bir tabak iskenderden daha değersiz gözüküyor. karnımız doyduktan sonra canlı bir müzik eşliğinde keyifle yol alırken görürüz ki benzin deposu boşaldığını ışıkla uyarıyor… artık tek değerlimiz benzindir. yol boyunca ‘’yok! o marka olmaz diğerini alalım’’ diye beğenmediğimiz benzinlikleri unutur bulduğumuz en salaş benzinliğe dalarız.