eduardo galeano'yu rahmetle anmak için bir sebep daha.

juan pio acosta, on dokuzuncu yüzyılın sonlarında uruguay'ın brezilya sınırında yaşıyordu.
işi, o ıssız yollarda o köy senin bu köy benim dolaşmasını gerektiriyordu.
birinci, ikinci ve üçüncü sınıftaki sekiz yolcuyla birlikte bir at arabasında yolculuk ediyordu.
neden farklı fiyatlar olduğunu hiçbir zaman anlamamıştı. daha fazla ödeyenler ve daha az ödeyenler, hepsi aynı şekilde yolculuk ediyorlardı: tıkış tıkış oturup aynı tozu yutarak engebeli yollarda sarsıla sarsıla giderek.
bu farklılığı hiçbir zaman anlamamıştı, ta ki, kötü bir kış gününde araba çamura saplanana kadar. işte o zaman arabacı haykırdı:
- birinci sınıftakiler arabada kalsın!
- ikinci sınıftakiler arabandan insin!
- üçüncü sınıftakiler de arabayı itsin!
(bkz: sosyal adalet günü)