gündüz vassaf'ın cehenneme övgü isimli eserinde bahsettiğine göre insanın kendisini köle etme isteğidir. duygusal olarak kendimizi bir başkasının eline bırakmanın zararlı olacağı aşikar fakat aşık insanlardaki tükenmez mutluluk niye? sanki ortada bir teslimiyet yokmuş gibi davranmak mı istiyorlar yoksa aşk mantığı korkunç bir şekilde yok mu ediyor? şimdilik aşka dair aklımı kurcalayan sorular bunlar. eğer olur da ufkum bir şekilde iki katına çıkarsa buraya editlerim^:direniyoruz^. son olarak, her zaman tanrının bu dünyayı bir dengeyle yarattığına inandım ama aşkın getirdiği mutluluk ile hüznün acımasızca dengesiz olduğunu düşünüyorum. sanırım tanrı aşkı bulunca bir daha bırakmayalım diye ayrılıkların acısını bol koymuş.