80'lerin ortası. bir arkadaşımızın evinde kimbilir o yıl kaçıncısını çıkardığı kasetlerden! birini dinliyoruz topluca. çoğumuzun aklında biz onu del gibi sevsek de onun bizden henüz haberi olmayan sevgililerimiz var. o zamanlar baba henüz munganlaşmamış. o tayfanının nezdinde böğürerek şarkı söyleyen bir zat. hatta trt'de babasının ününden nemalanan bir müzisyen entellektüel, yerden yere vurmakta babayı. neyse. müslüm baba ölene dek sevdiği ile beraber olmasına rağmen bütün şarkılarında kavuşamayanı anlatırım. şimdi farkediyorumda, o odada olup o gün müslümlenen arkadaşlarımdan hiç biri kavuşamadı sevdiklerine. bu sebeple hepimiz için hala o günlerin naifliğinin hatırasıdır rahmetli. "karanlık çökünce sokağımıza köşede ben varım, unutamazsın"