aslında doğduğumuz anda başlatmıştı kalan saatlerin tik taklarını ölüm denilen son.
bazılarımız acı acı yutkundu, midesinde büyükçe bir yumruğun acısıyla...
bazıları kaderlerinde, mukadderatlarında varmış biz napalım dedi, kin dolusu gözleriyle...

ama ölüm denilen son durak bazılarının otobüslerini beklediği durak oldu, bazılarının girdiği son maden.
acı olan şeyse artık isimlerin önemi kalmamıştı...
tek baktığımız şey sayılardı...
ölen insanımızın ismi bile duyulmuyordu artık...
belki sevdiğimiz bir dostumuz, belki aşık olduğumuz bir kız ya da belkide sabah sebepsizce günaydın dediğimiz bir amca...
ama artık o kişi artık sadece 100'ler içinde ki 1'di.

allah vefat eden insanlarımıza rahmet eylesin. ailelerine, yakınlarına sabır versin.
yaralılarımıza da acil şifalar inşallah.