yüzsüzlük, gurursuzluktur efendim aşk. işin tuhaf yanı geriye dönüp baktığında yapılan şeylerden utanılmamasıdır.

mesela bugün çok güzel örneğini yaşadım. kız ne yazsam cevap vermiyor arkadaş. yazdıklarımı görüyor, cevap vermiyor ısrarla. o mavi tikler kalbime kalbime saplanıyor.

uzun bir mesaj atıyorum, "bak," diyorum "konuşmak istemiyorsan söyle, böyle olmuyor, kendimi önemsiz hissediyorum" diyorum. 3 saat sonra ismimi söylüyor. ben tabi o an heyecandan gebermek üzereyim, ağlaklık yapıyorum kendi kendime. en kötü senaryoyu sırf gerçekleşmemesi için istiyormuş gibi görünüyorum. ben de onun ismini söylüyorum. yok arkadaş, çevrimiçi oluyor, mavi tik oluyor, facebook'ta online oluyor, cevap vermiyor inatla. isminin son harfini uzatarak söylüyorum, cevap vermiyor. yüzsüzlüğün dibine vurup isminin son harfini daha fazla uzatıyorum ve sonuna "ğ" konduruyorum, şaka yapmak amacıyla. yine cevap yok. sonra bir sitemli mesaj daha atıyorum, gene cevap yok. yok allah yok.

her şeyi geçtim. lan ben leviathan'ı anlamak için 3 ayımı vermiş adamım. karamazov kardeşler'deki nihilist ögeleri saptamak için karamazov kardeşler kalınlığında üç kitap okumuş adamım. rusya'nın sosyoekonomik yapısının 19. yüzyıl rus romanına nasıl yansıdığını anlayabilmek için bir yıldan fazla zamanımı harcamış adamım. türk medeni kanunu'ndan, türk ceza kanunu'ndan kafamı kaldırmayan adamım. şimdi gelmişim whatsapp'ı, facebook'u dert ediyorum lan kendime.

aşk budur efendim. aşk yüzsüzlüktedir, gurursuzluktadır. önemsenmediğin zaman yerin dibine girmektedir. lanet olası fedaraller.