hayatım bir adamın çevrimiçi olup olmadığına bakmakla geçiyor.
oysa ki şu saatlerde yazışmamız lazımdı, benim ona laf atmam lazımdı, onun bana şarkı yollaması lazımdı, aynı anda kahve yapmaya kalkmamız lazımdı. ben daha fazlasını istediğim ve ne yazık ki onun vereceği cevabı bile dinleyecek takatim olmadığı için artık bu saatlerde oturup öyle onun da şu anda uyanık olduğunu bilmekle zaman geçiriyorum.
içim çok acıyor ama değişen bir şey olmayacak sanırım artık. böyle böyle alışıp gideceğiz. alışırız değil mi?