kendime karşı takındığım yıkıcı tavırlar yüzünden hiçbir şeyi tamamlayamıyor, ardımda yarım yamalak işler, ufalanmış ilişkiler bırakarak nerede bulunduysam oradan ardıma bakmadan kaçıyorum.

kendimi sevmeyi beceremediğim için insanları da sevemiyor, bu sevgisizlik hali içinde eksik, kırık dökük yaşıyorum. bu canımı acıtıyor bazen. bazense hatırda kalan hiçbir şey hissettirmiyor, her söze, her harekete, her insana nötr yaklaştırıyor. benim dışımda büyüyen ama hareketlerime ve duygularıma yön veren bir oluşum sanki.

yaşamak şu sıralar böyle bir düzensizlik hali işte. ne yaptığımı, ne yapacağımı ve niçin yaptığımı bilmediğim bir düzensizlik.