anksiyete sahibi biri olarak benim de bir ay kadar kullandığım, "lan cidden bunun işe yaraması gerekiyorsa bana daha ağır bir ilaç vermesi lazım hem de senelerce" deyip bıraktığım ilaç.

"bütün doktorlar 10.günde konuşalım der ama hiç kimse ilk gün konuşalım demez. ah bi dese" şeklinde konuşmuştu bir arkadaşım ben ilacı kullanmaya başladığım ilk gün. çünkü gerçek anlamda "çay içer misin?" gibi bir şeyi yaklaşık 5 saniye sonra anlıyordum. hele ki cümle karmaşıksa vay halime.

ilaçlar siz tedavi etmiyor aslında. sadece algılama ve bir şeyler hissetme seviyenizi optimize ediyorlar. teknik olarak mutsuz olmuyorsunuz ama mutlu da. eğer benim gibi baş edemediğiniz de bir durumsa bunun uzun süre kullanılması gerekiyor. uzun süre kullanım bağımlılık getiriyor. ben uzun süre kullanacaklar grubunun yeni üyesi olduğumu farkedip " kendi bağımlılığımı kendim seçerim. ilaç kullanacağıma alkole vururum kendimi" deyip bıraktım.

sonuç? sonuç olarak anksiyeteden kurtulmadım tabi. kedimle köpeğimin beni iyi yaptığı kadar iyiyim. düzenli spor yaptığım dönem baya stabildim, yeniden başlasam superhuman filan olacağım herhalde.

elbette ki buna rahatsızlığı sebebiyle ( manik, depresyon) ihtiyaç duyan insanlar vardır ama sebepsiz yere, daha doğrusu kendimiz kendimizle, kendi hayatımızla uğraşmak istemediğimizden kullandığımız da oluyor. kullanmayın, ağlayın, sızlayın, rezil olun, götü dağıtın ama toparlayın yavaş yavaş sonra. kendi içinizdeki canavarı canınızla ama sizi öldürmeden beslemeyi öğrenin. hayatınız uyuşuk bir kafayla yaşanmayacak kadar değerli olmalı.

edit: imla, bilgi.