az önce salya sümük ağlamış gözlerim kızarmış halde bitirdiğim film.

kitabını dinmeyen gözyaşımla okumuş bir insan olarak ilk çıktığı andan itibaren filmini izlemek istemiş ama boğazımda yumru acısı çekmek istemediğim için sürekli ertelemiştim. film kitabın kenarından geçecek nitelikte değil ama yine de içimi sızlattı!

hep zeze'yi daha ufak cılız esmer bir çocuk olarak hayal etmiştim arkadaş'ı portuga'yı da daha genç ve yakışıklı. ah ulan mangaratiba!