hayatıma yayılmış bir durum bu. kendimi bildim bileli hep zayıftım, çok hareketli olmamın da etkisi var tabii ama yemek yemeyi aşırı sevmemem daha etkili sanırım. insan içinde bunu dediğinizde "yok artık ne salaksın insan yemek yemeyi nasıl sevmez beni bıraksalar şöyle yerim böyle yerim..." tarzı laflara maruz kalırsınız. kilo almayışım metabolizmamın hızlı oluşuyla da alakalı. yani yiyor ama kilo almıyor cümlesindeki nefret edilen kişi benim, merhaba.

son birkaç haftadır da yine yakama yapışmıştır ayrıca. özellikle mutsuzken arttığı için beklediğim bir durumdu. acıkıyorum elbette sevdiğim güzel bir yemek olsa da yesem diye eve koşarak gidiyorum hatta. sonra yemeği tabağıma koyup iki çatal alır almaz birden o yemeği yiyemiyorum. hepsi bu. mantıklı bir sebebi yok. "artık kilo alman lazım" , "bu ne zayıflık bele bak" tarzı lafları aklıma getirip yemeğe zorluyorum kendimi ama lokmayı çiğnerken tadını alamıyorum bu sefer de. sanki plastik bir topu çiğniyormuşum gibi bir his.

48-49 kilo arasındayken bir haftada 44-45 kiloya kadar düşünce ve stres-üzüntü kaynaklı mide sancıları beni uyutmayacak hale gelince son zamanlarda tatsız da olsa kendimi yemeye zorlamam sonucu 46-47 kiloya ulaşmış bulunuyorum.