-kitaplarım-

bir çok zaman düşündürüyor beni, bu kadar çok kitabı ne yapacağım konusu.. elbette okuyacağım tabi.. ancak kitaplarımda bir şey var, onları sahiplenmemde.. psikolojik gerekçeleri ve sebepleri mutlaka vardır.. ancak bilişsel temelde onlarda huzur bulmam, çok garibime kaçıyor hep.. bir gün öleceksem eğer, bir kütüphanede ölmeyi yeğlerdim.. her zaman kitaplar bana yardım etmiştir.. en büyük dosttan daha dost olmuşlardır.. gözlerimi açmışlar, gözlerimi kapattırmışlardır.. kitaplarım..

kazık attıklarını da görmedim hem. insanlardan öğrendiklerimin hemen aynısını kitaplardan öğrendim.. varlığımı anlamlı kılacak bilgiler bütününe sahip olan o varlıklar, varlığıma varlık katmışlardır..

bir çok zaman okurken uyurum.. gözlerim yorgun düşer ve bırakırım kendimi derin ve naif uykunun kucağına.. öylece uyurken kitabımın kokusu da burnuma gelir.. korkutur bazen bir kitabın orada bir yerde varlığı.. bazen birikir de birikir okuyacaklarım.. altını çizeceklerim, not alacaklarım.. anlatacaklarım ve dinleyeceklerim.. sudanlı bir çocuğun sesini duyarım bazen bir kitapta, bazen bir generalin girdiği zafer sarhoşluğunun fısıltıları gelir kulağıma..

bir kitaptır beni anlamlı kılan ve bir kitaptır, tüm kitapları okutan.. başlatan, bitiren.. kitapları ölürcesine sevdiğim doğrudur.. ben, gözlerim benden vazgeçinceye kadar okuyacağım kitaplarla birlikteyimdir.. diğerleri, kaçamak.. diğerleri hep ‘diğerleri’ olarak kalacaktır.. bunu ben istemedim, onlar da istemedi. işin garibi kitaplar hiç istemedi.. sadece böyle işte.. baştan sona kitaplar..

kafe masalarında cümleleri cımbızlayıp alıntı yapmak için okumaksa bir kitabı! okunmamalıdır böyle bir gaye için kitaplar.. kitaplar, okunmak için okunmamalıdır.. yaşamak için onları, özümsemek, hissetmek ve realiteye dökmek.. işte kitapların varlığı bundan ileri gelir.. benim kitaplarımsa, onları çok severim. aynı kitabı defalarca okuduğum da doğrudur.. bir kitap, sönmez öyle, yüzlerce yıl var olur.. kefenin cebi yoktur ama bir kitap alacak kadar yer vardır herhalde bir mezarda.. kitaplarımla gömsünler beni..

bir giz gibi yaşadım, yıllarca kitaplarla.. kitaplar ve sigaralar.. bu da bir kitaptı galiba.. kitaplar.. bir çok zaman düşündürüyor beni, daha ne kadar okuyacağım düşüncesi.. nereye kadar? sanıyorum baylar, gittiği yere kadar.. gitmediği yerde de bir dostoyevski neşriyatı yardımcı olur bana, yazamadığım ne varsa, yazmadığım, cehaletimdendir, aptallığımdandır.. kitaplarım benim, onlar beni ben yapanlardır..

beni, kitaplarımla gömsünler..