sevgili olmak ihtiyaçmış gibi geliyor.
sene başındaki ben aşktan, beklemekten, doğru kişi cart curt klişe şeylerden bahsederdi ama şu anki halim sevgi arsızı.
ya da bilemedim. bazen insanların beni övmesinden de nefret ediyorum.
bir de garip olan yalnızım falan diyorum sonra bir kızın benden hoşlandığını anlıyorum sonra ben de bir seçicilik oluyor. daha iyisini bulurum falan diyorum kıza pas vermiyorum. ama daha iyisi gelmedi hiç.
sanırım salağım sonuç bu. ama bu bir gerçek ki bir kızdan ziyade ortama girdiğim anda bana bakan dişilerin çift gözleri beni hayatımdaki en şımarık çocuk yapıyor. "götü kalkmak" tabirini yaşıyorum resmen. zaten durumun farkında olunca bakmıyormuş gibi yaparım. mümkünse cool hareketler falan.
evet ergenim.