alıştım sanırım kendimle baş başa kalmaya. sorunlarımı kendime göre olan dertlerimi kendi içimde çözmeye. kimseyi istemiyorum. hoş istesem de kendimi anlatamıyorum ya. her şey gelip geçici evet ama hiç mi insan kendini bulunduğu ortama koşullara uygun hissetmez. yok hissetmiyorum. beynim resmen biyolojik yaşımdan 10-15 yaş büyük düşünüyor. yaşıtlarımın muhabbetleri sarmıyor. az kaldı diyorum okul bitecek. ama ya o zamana kadar yitirirsem kendimi, benliğimi.insanlara kendimi anlatmak için çabalasam da bir yere kadar anlatıyorum. onlarda genel geçer şeyler işte. anlatsam da değişmeyecek ki. ailemi mi değiştirecekler aklıma takılanları mı çözecekler?
bazen boş yaşadığımı hissediyorum. babama dahi kendimi anlatamayıp haksız yere ağır sözcükleri işitiyorsam olmamışım ben sanırım.