şu sıralar ciddi ciddi düşünüyorum, intihar üzerine. bu kadarı da fazla artık deyip insana dair tek tutarlı eylemi gerçekleştirmek için ölmek o kadar kolay ki şaşırıyorum.
fazla olan amaçsızca var olmak, tek bir şey olsun kalıcı ve makul doğruyu bilememek.
bilsek de onun üstüne kursak her şeyi .
gerçi her şeyi ölüme göre açıklayabilirsiniz, fakat bu ölüm dedikleri hayata dair tek dayanak noktası ve hayatın açıklayıcısı olsa da içi boş bir nokta olduğu gerçeğini değiştirmiyor. kimisi onu dolduruyor tabii.
neyse ya konu bu değil.
hayatta bir anlam arayışı içinde olup, en sonunda şu ya da bu gerekçelerle hayatını sonlandırmak kadar tutarlı bir eylem yok .
çünkü ne dersen de o son söz yetmeyecek, anlamsızlığı açıklamayacak.
anlamsızlığı yani hayatı, bir başka anlamsızlıkla karsılayacaksın intiharla.
farkında olmadan tutarlı bir davranışa gideceksin.
sürekli değişen ve büyüdükçe büyüyen evrenin anlamına asla varamayacak olan, evrenin bir parçası olan sen, evren hakkında kendinden emin bir şeyler geveleyecek ve canına kıyacaksın.
süper.
hiç bir şeyin yok olmadığı bu evrende değişime sürüklenen bir parçası olarak gider ayak gönüllü bir şekilde daha dün bahsettiğin saçmalıkları geveleyecek ve gideceksin.
süper .
cennetin o geveledigin saçmalıklar, ecelin istemeden, bir an da kazara tetiğini çektiğin silahtan çıkma bir kurşun olacak belki de.
işte şimdi doğdun, anlamsızlığı, anlama bağlama anlamsızlığını gösteren güzel insan.