lisedeyken yazmıştım bu şiiri, dönüp şöyle bir baktığımda ne kadar da sıkıntılı bir aile içinde büyümüşüm ki sözcüklerime yansımış dedim..

hiç

"sen ne getirdin bana çocukluğundan"
nilgün marmara

hiçbir şey getiremedim
sığmadı avucuna

sevincim eloğlu
parmaklarım parçalı
hüzün ürkek

iki gölge
sadece iki gölge yetti
alt üst etmeye tomurcuğu

babalı/babasız çocukluğu
aforoz eden anne yarattım

getiremedim hiçbir şey
ham koparılan meyve

heceleyerek söktü yazgısını
yumrulu ağızdan düşen
dişlere yamalı gözyaşım

tırnağa hapsedilmiş utanç
en az senin kadar yabancı yaşama
gözleri karanlığın gereği

hiçbir şey getiremedim
benzemezdi çocukluğuna

böyle bir çocukluk
pek dokunurdu sana nilgün
acele büyüttüler beni!

bu şiirin üzerinden tam sekiz sene geçmiş..