galiba şu an en çok ihtiyacım olan başlık genel olarak ihtiyaç duyduğum tek başlık.
sevginin karşılıksız yaşanması gerektiğine inandığım dünyamda o kadar hayal kırıklıklarıyla karşılaştım ki, o kadar ruhsuz bir karaktere büründüm ki etrafımda olaylar büyürken git gide kabuğuma çekildim, yorgan altında bir yaşam kurabileceğime inandım. açamıyorum içimdeki cesareti, stabil bir hayatım var işte diyorum neden memnun değilim ki olsun diyorum atlatılır diyorum öyle de hissediyorum kapılmışım bu yalanlara. hissizleştim, yüz üstü bırakıldım, çabaladım her sevgiye değer insanlar için. bu çaba sayesinde küçük düştüm, rezil oldum. peki neden? ayıp mıydı sevgi göstermek, merhamet etmek.popüler olan artık acımasızca davranmak mı? nedir bu insanların derdi? kimse artık değer vermiyor da sahip olduklarıyla reklamını yapıyormuş gibi geliyor. neyse toparlamam gerekirse insanlar bu çirkin dünyada nasıl nefes alabiliyor?