her şeye o kadar sinirliyim ki. biz niye birliktelik yaşıyoruz, ben niye yaşıyorum lan.
depresyonu, bir insandan ayrılmanın acısını hangi sığlıkta yaşıyoruz.
evet, hala anlayamıyorum. yani, ciddi ciddi anlayamamın siniri bu. bu benim tanıdığım insan mı, bunca zaman ne oynamış, ben ne izlemişim. hayat çok kötüydü en son, ölmek istiyordun?
kendi kendime de soruyorum bazen, içten içe benden ayrıldığı için mutsuz olmasını mı diliyorum diye ama sorun bu değil. tek istediğim insanların daha az çelişkili olması.
kendimi öldürmeden önce formumu hala koruyor muyum bir kontrol edeyim de demiş olabilir, onun kendini iyi hissetme şekli de budur, yalan söylemiştir... of hiçbir ihtimal beni sakinleştirmiyor. ne kadar kötü tercihler yaptığım gerçeğiyle yüzleşiyorum ve mutsuzum.
neyse, ne de olsa artık ayrı iki insanız ve hayatımda olmayacak. bu kadar üzerinde düşünerekte zaman kaybediyorum. asla anlayamadım zaten.
okuyan herkese de size kendinizi benim hissettiğim gibi hissettiren kimse için fazla çabalamayın. kafanızı karıştıran, seven, aldatan, yalanlar söyleyen, cümleye her zaman benle başlayan ve sizin duygularınız için en ufak sorumluluk taşıdığını düşünmeyen.
ve eğer ayrılırsanız, ne yapıyor diye de merak etmeyin. çok iyi de olabilir, çok kötü de ve iki ihtimal de sizin kendinizi daha iyi hissetmenize sebep olmayacak.
ne yazıyordum nereye geldim. yazarken yazarken hangi ara ilişki uzmanı havasına girdim bilmiyorum. :)
herkes kendine iyi baksın işte.