artık mutlu olmak istiyorum. anlık ruh değişimlerinden nefret ediyorum. küçücük sevgiye, ilgiye bu kadar muhtaç olduğum için kendime kızıyorum. hiçbir şeyi düzgün yapamıyorum. kendime iyi davranamıyorum. sevilemiyorum. neden sevilmeyi hak etmediğimi bilmiyorum. insanlar kazansın diye onlara yardım ederken kendim kaybediyorum. neden hem kazanıp hem iyi olamıyorum? sevdiğimden karşılık alamıyorum neden? sürekli her şeye ağlamaktan, sinirlenince gözlerimin dolmasından nefret ediyorum. gidip en saçma insanları bulup onlara kapılmaktan nefret ediyorum. bomboş yaşamaktan, hissedememekten nefret ediyorum. hayatın bazılarımız için bu kadar adaletsiz oluşundan, hayvanlatı kafese tıkanlardan nefret ediyorum. kendimi bir odaya hapsetme isteğini geçiştiremiyorum. sabahları okula yürürken gerçeklikten sıyrılıp başka bir yerde yaşıyorum. insanlar bana hiç iyi gelmiyor ama onlarsız da yapamazmışım gibi. o hiç iyi gelmiyor, yanıma yamacıma da gelmiyor artık. ondan uzak kalmak isterken, dibinde olmak, sevgimi büyütmek istiyorum. özlemekten nefret ediyorum. duyarlı olmaktan nefret ediyorum. insan olmaktan utanmak istemiyorum, insanlığımı asla kaybetmek istemiyorum. zorla büyüdük, zorla büyütüldük.