ülkeyi sevmek iyi, hatta kendini ülkenin sahibi olarak görmek de iyi diyelim. türkiye'de ise insanlar kendilerini ülkenin tek sahibi olarak görme peşinde. ülkeyi yönetmiş ya da yönetmeye talip olmuş her kafa bu zihniyette. öteki sesini çıkarmıyorsa ne ala. sesini çıkarmaya başlarsa kavga gürültü. paylaşma duygusu sıfır, saygı sıfır, empati sıfır, adalet duygusu sıfır. "neyin eksik la, hadi git yaşa rezil hayatını duymayım sesini" tavrı normalleşmiş. politikacısı da kanıksamış bunu, yolda yürüyen adam da.

öyle bir kanıksama ki, kimse bir an bile durup düşünmüyor, ulan bu normal mi, sürdürülebilir mi diye.

bunlar sadece tepemizdeki yeni islamcılar için geçerli değil. onlar geleneğin devam ettiricisi. bu islamcılar gelmeden önceki kafanın.

şimdi bu kafa 24 haziran olarak açıklanan seçim tarihine isyan ediyor. ulan sığ sularda yüzüyormuş gibi yapmak dışında ne yaptın da başka bir sonuç bekliyordun? ne ektin ki ne biçeceksin? geçmişi bırak, ulan hala aynı kafa, hala "tek ben" kafası devam.