yaz geldi.

ne zaman yaz gelse, içimde bir şeylerin aşırı yükseldiğini hissederim. sanki, zihnimde gereksiz dozda ilham birikir ve bunları bir düzene sokup da ortaya hiçbir şey çıkaramamak beni çok yıpratır.

bu yaza girişim oldukça farklı. hayatımda biri var, alışık olduğum bir durum değil. hala ilaç kullanıyor, hala çalışıyorum. hayatım ilerliyor.

ben? ben de ilerliyor muyum?

yoksa sadece hayattan geri kalmak mı beni ilerlemeye zorluyor?

bilmiyorum.

tüm bildiğim, kendimi hayallerime kapattığım yılların, artık geri dönülmez şekilde arkamda kaldığı. o yolu tükettim, o yoldan bana bir şey çıkmadı işte. bunu niçin kabul edemiyorum?

neden ne kadar değişirsem değişeyim, içimde bir şey hep aynı? ansızın serotonin seviyem düşüyor ve hop -> birebir eski benim.

neden? neden aşamıyorum? neden kurtaramıyorum kendimi? kendime kastım mı var?

depresyondaki birinin yalnızlığını tarif ederken hep "kalabalıklar içinde yalnızlık" gibi laflar kullanırlar. hayır efendim, o kişinin yalnızlığı, kendi kendisini yalnız bırakmasıdır. artık iç sesinizden sıkılmışsanız, kendiniz olmaktan yani, o zaman depresyondaki birinin yalnızlığını çekiyorsunuz demektir.

neredeyse 3 aydır kendimi böyle hissetmemiştim. son 7-8 senedir en uzun melankolisizliğim 3 ay. kendimle gurur duyuyorum, hiç bu kadar yol kat etmedim.

beni en çok şaşırtan bu değil, iki duygudurumum arasında geceyle gündüz gibi fark olması. bir yanda her şeyden bıkmış, üstüne yük binmesin diye her daim kambur duran ve kendini yarı yarıya kaosa salan ben; diğer yanda ilişkilerini geliştirip kendine stabil bir hayat kurmaya çalışan ben.

bu denli hızlı mı geçiş yapmalıydım? 2 günümü aldı. dün, artık perşembe günündeki gibi olmadığımı anlamıştım, bu geceyse haftalardır ilk defa bilgisayar başında kesintisiz bir saatten fazla vakit geçirdim ve gözlerim uykudan yanıncaya kadar uyanık kaldım.

ah. canım çikolata çekiyor.

düzenli beslenmeye başlamamın 4. gününde böyle olması bazı şüpheler yaratmadı diyemem, haha. çikolataya dönsem mi?

içimde bir şeyler yanıyor.