bir ateş çemberinden geçiyordum sen beni hayatında istediğinde. herşeyini kaybetmiş bir adamdım. özgürlüğümü bile kaybetmem mümkündü. beni aldın, yaralarıma merhem oldun. sıkı sıkıya hayata yeniden tutunmam için çok destek oldun bana. basit kuru kuruya bir aşk değildi benim için sana karşı hissettiklerim. zevk aldığımız şeyler büyük oranda örtüşüyordu. anadolu kavağında sansidalyelerimizi açıp akşama kadar sıkılmadan muhabbet ediyorduk. yanında olmak boka sarmış hayatımda beni en çok mutlu ve huzurlu kılan şeydi. öylesine bağlanmıştım ki sana 8 yıllık emeklerimin, hayallerimin, hayatımın bir gecede kül olup gitmesinin acısını bile hissetmez olmuştum. yeniden doğmuş gibiydim. ilk defa hayatıma giren birini ciddiye alıyordum. haliyle hep dürüsttüm, de çok saftım. üstüne titriyordum. ancak kader bir kez daha ağlarını ördüç bir anda girdiğin hayatımdan bir anda çıktın gittin. hatırlar mısın sana "bana senden nefret etmem için bir sebep söyle" demiştim. sende eski sevgilini kafanda bitiremediğini söylemiştin ilişkimiz başlayalı 1 yıldan fazla olmasına rağmen. iyiki söyledin. ben o güne kadar hayatıma giren hiçkimseyi aileme söylememişken, ilk kez seni söylemiştim. 2 hafta sonra onlarla tanıştırmayı düşünüyordum. bir aylık acılı bir süreçten sonra ayrıldım senden. hayatımdaki ikinci büyük hayal kırıklığıydı benim için. ama senden nefret ettiğim için geçti ama.
kapanmaz diye düşündüğüm yara, bir gecede kapandı. evet izi kaldı ama, acısı ertesi gün geçti, bitti. gece 2'de seni evden gönderdikten sonra sabah avrupa'ya dönmüştüm ilk uçakla. o günden sonrası benim için teoman'ın senden önce senden sonra şarkısı gibiydi adeta. sende hissettiklerimi hiç aramadım ama sende tattıklarımı hep başka bedenlerde aradım. aramaya da devam ediyorum. senden bana kalan tek şey ismin. umarım onu da unuturum bir gün. senden nefret etsem de kaderin cenderesinde ezilirken bana destek oluşunu unutamam. umarım mutlu olursun.