evvel zamanda manzum hikayeler vardı. bunlar bir olay örgüsünü kafiyeli satırlar yoluyla anlatırlardı. hem yazanın teknik becerisi takdir edilir hem de kafiyeler vasıtasıyla hatırda kalıcılık sağlanırdı. çünkü bu manzum hikayeler sözel kültürün bir parçası olur dilden dile aktarılırdı. zaman içinde bu kafiyeli ve lakin düz anlatımların içine metaforlar sızmaya başladı. şiirin şiir oluşu metaforik anlatımlarla başlar. ve zamanla kafiyeler şiir için belirleyici kriter olmaktan çıkar. kısıtlayıcıdır çünkü. ve sonunda iş öyle bir noktaya varır ki üç satırlık şiirden her okuyucu kendi iç dünyasının derinliğine göre ayrı bir anlam çıkarabilir. bu nedenle ben pek sevmem şiir okumayı. iç dünyamın sığlığından olsa gerek fazla da derin anlamlar ve duygular bulamam şiirde.