yaygarası koptuğu kadar bir film değil. sanat dediğin bir şeyi anlatma yoludur, anlatacak bir şeyin yoksa bir şey de üretemezsin. anlatılan şeyin cinsellik ve aşkla ilgili olması dolayısıyla filmin de görece açık sahneler içermesi normal, hatta gerekli.

!---- spoiler ----!

"yaygarası koptuğu kadar" derken, sahnelerin açıklığından bahsediyorum. yoksa film bana kalırsa olağanüstü. filmde öyle sahneler var ki gerçekten filmi unutulmaz kılıyor: joe'nun, ağacını tepenin üstünde bulması, 3 partnerinin bach polifonisine entegre olması, 15 yaşında arkadaşıyla tren seyahatine çıktıklarındaki sahneler, yine orda " zevk alamazsan şekerleri düşün" lafının altında yatanlar, seligman'ın neredeyse her araya girişi vs. vs... ayrıca bir de joe evde yokken bebeğin pencereye yaklaştığı sahne ve arkada çalan müzik, zaten antichrist - lars von trier'i izleyenlerin ayrıca bir nefeslerini kesmiş ve tüylerini diken diken etmiştir.

!---- spoiler ----!

filmle ilgili sevmediğim tek nokta ise (4 saat olması bile kabul) filmin sonu. filmin başından itibaren o olmasın diye dua ettim, velhasıl oldu efendim, yine de başyapıt.

ekleme: filmde joe için yukarıdaki girişte "erkek düşkünü" denmiş ama joe erkek düşkünü değil seks düşkünüdür.