okudukça kaşlardan biri kalkıp durur, kaşla senkronize olmuş dudaklar da hareket eder; bazen güler bazen şaşırır.

ne alakası var demeyin ama tam olarak tanımlayamadığım bir şekilde bana 1984-george orwell'ı anımsatmaktadır.

kadıköy belediyesinin geçtiğimiz ocak ayında yaptığı ahmet hamdi tanpınar anmasına katılmıştım. programın içeriği;

moderatör: ahmet ergenç
zeynep kerman: tanpınar’ı sevmek ve değerlendirmek
beşir ayvazoğlu: ahmet hamdi tanpınar'ın “mahalle”si
abdullah uçman: edebiyat tarihçisi olarak tanpınar
handan inci: saatleri ayarlama enstitüsü’nü yeniden düşünmek
besim dellaloğlu: türkiye’de tanpınar algısının dönüşümü

bu isimler ve başlıklar beni oldukça heyecanlandırmıştı baya hevesli bir şekilde gittim ve büyülenerek iyi ki katılmışım diyerek programdan çıktım. salondaki kalabalık da edebiyat için umut verici güzellikteydi. tanpınar'a ve eserine dair birçok şey anlatıldı o etkinlikte. öğrencileri konuştu, ona "ahmet amca" diye seslenen bir dönemin çocukları günümüzün pamuk saçlı teyzeleri anlattı anılarını. akademisyenler çalışmalarından bahsetti. velhasıl kelam hoştu.

bu hevesle okulda sunumunu hazırlamaya çalıştım. günlerce uğraştım. gruptaki arkadaşlarımın umurunda bile değildi edebiyat, sanat, ahmet hamdi, saatleri ayarlama enstitüsü falan. ben kendisini de kitabını da çok sevdiğim için aldım tüm yükü üzerime. ama hoca hiç beğenmedi sunumu. ağzına geleni saydı. hocanın ağzına geleni sayması değil de notlarını kağıda yazıp, kağıttakileri de tahtaya yazarak bize ders anlatma çalışan bir hocanın(!) beğenmemesi zoruma gitti.