ankara'da hayatımın en güzel dönemi geçirdiğim için belki dünyanın en çok sevdiğim şehir olmuştur. orada güzel arkadaşlar tanıştım, güzel tecrübeler edindim, türkçe de öğrendim, aşık oldum, kalp kırıklığına da uğradım. hasreti gidermek için arada sırada eski behzat ç. bölümlerini izliyorum, ama aynı tadı vermiyor. şimdi ulus'ta hedefsizce yürümek vardı, eski mescitlerin ziyaret etmek vardı, kızılay'da kardeş kadar sevdiğim arkadaşlarımla takılmak vardı, kurtuluş parkında oturup muhabbet etmek vardı, aspava'da ziyafet yapmak vardı...

ankara'mda dün gibi menfur bir saldırı meydana gelince deryalar ağlarım, saatler bütün arkadaşlarımı bulmakla haberleri takip etmekle geçer... bu sabah şişmiş gözleriyle işe gittim... başımız sağ olsun! yitirilen gencecik masum canların mekanı cennet olsun... onlarla ankara'nın bir parçası gitti, kalbimin bir parçası da....