çevrende birileri varken bile bazen o kadar yalnız hissedersin ki en kötüsi bu durum sanırım. varken yok..

seni anlamayan, kendi açısından bakıp seni kabul edemeyen, kendi hatalarını görmeden konuşan, zoruna giden şeyleri söylediğinde tüm zamanlarını hiçe sayıp ana avrat küfreder gibi şaflar söyleyen, sevgilisinin dertlerini anlatmaya geldiğinde yanında olduğun senin dertlerinin olduğunda karşına geçip boşver diyebilecek kadar içi boş yorum yapan, sevgini sonsuz açabilecek birilerini bulmuşken seni istemeyediğini belli edecek tavırlara giren ve daha niceleri.

sokayım diyorum bazen bu kadar insanları takan kafama. niye yani seni önemsemeyen değer verdiğin adamın seni ipine takmıyor olmasını nasıl hazmedebiliyorsunuz, varsa duyan bilen bi aydınlatsın.
millet buna büyümek demiş canı yandığı herşeye büyümek diyerek geçiştirmiş.

yalnızlık işte tam burada devreye giriyor ve can yanması o zaman başlıyor, düşüncelerinle başbaşa kaldığın içini kime ne kadar dökeceğini bilemediğin zamanlar çıkıyor karşına, zor arkadaş çevrende birileri varken yok olmaları.


sonra diyorum ki o herşeyi takan beynime ülkedeki olaylara insanların zor durumlarına, dert ettiğin şeylere bak, gerisi boş diye avutuyorum kendimi mutluluğu yakalarıyorum. işte tam bu noktada yalnızlık ne güzel şey lan şahta sensin padişahta diyebiliyorum.


beni boşverin kafalar iyi değil buralarda.