nuri bilge ceylan'ın 64. cannes film festivali'nde jüri büyük ödülünü kazanan harikulade filmi.

izledikten sonra filmin hikayesinin ercan kesal'a ait olduğunu duydum. hikayenin büyük bölümünde pay sahibi olduğunu biliyorum fakat tamamının ona ait olduğu ne kadar doğru bilmiyorum. hatta bir başka rivayete göre hikaye ercan kesal'ın doktorluk yaptığı zamandan ilhamla oluşturulmuş.

son derece ağır ilerleyen bir film ama şahsen beni hiç sıkmadı. aksine tıpkı (bkz: kış uykusu) nda olduğu gibi bir sonraki sahneyi hep merak etmemi sağladı. filmdeki bütün karakterlerin derinlemesine düşünülüp öyle yaratıldığı kanısındayım. iç anadolu bozkırının ve insanlarının çok ama çok başarılı bir şekilde işlendiğini de söyleyebilirim.

film günahım kadar sevmediğim yılmaz erdoğan'ın sanatçı kişiliğine duyduğum saygının artmasına neden oldu diyebilirim.
öte yandan savcı nusret karakteri değil türk sinemasında dünya sinemasında bile eşine zor rastlanır bir karakterdir bana göre.

top gibi ağaç repliği beni her daim gülümsetmiştir.

!---- spoiler ----!

filmi iki kere izledim. fakat doktorun, diri diri gömülme muhabbetinin üzerini neden kapatmak istediğine dair çeşitli teoriler üretmeme rağmen bir türlü kesin kanaat getiremedim hala da getiremiyorum.

muhtarın evindeki ayranı yok içmeye... konuşması ve arap ali'nin bagajdaki cesedin yanına kavunları koyması filmdeki favori sahnelerimdir.
!---- spoiler ----!

geç gelen 10 ağustos 2015 editi: filmin ve filmin yönetmeninin ismini, 65. berlin film festivali'nde altın ayı ödülü'nü kazanan taxi (taksi tahran) filminde bir konuşma esnasında duyarız. bu şahsen beni mutlu eden bir olaydır. jafar panahi'ye sevgi ve saygıyla.