kadınları çok dinleyen ve kadın hikayeleri yazan biri olarak şöyle özetleyelim:
dışardaki kadınlara, evde ütüsünü, yemeğini hazırlayan kadından daha nazik daha kibar davranmak!
evde kendisi için yapılan her şeyi sanki hakkı gibi görüp bunları kadının vazifesi mecbur yapacak modunda hareket etmek
bebek ağlarken yastığı yorganı toplayıp başka odaya gitmek, yarın işe gideceğim diye böğürmek, kadın sabahlara kadar çocuğu ayağında sallasa bencilliğinden taviz vermemek...
erkek arkadaşları ile hafta sonu stres artırıcı her türlü faaliyete katılırken eşini hiç iplememek, kadının stres sahibi olabileceği fikrini aklının ucundan geçirmemek...
ve dahası bütün bu ahmakça hareketleri affettirecek en ufak bir nezaket gösterisi yapmamak...
ansızın küçük bir çiçekle çıkıp gelmek gibi
tatlı bir ısrarla bir kahve içmeye ya da farklı bir mekana kaçamak yapmak gibi...
ya da beceremese bile ( senin için ruhumu ve sevgimi kattım demenin basit bir yolu olan ) yemek yapıp sofra hazırlamak gibi...
kadın hastalandığında cidde'n endişelenmek, ilgilenmek ve berbat bile olsa bir çorba yapmak gibi
dur ateş'in var mı deyip alnından bir öpücükle ölçmek gibi
incelik barındıran hiç bir şeye yeltenmemek ne üzücü...