Kötülüğün tüm mutlakiyetine karşı koyamayacak kadar yıldığı zaman kaybetti insanlar, sahip olabilecekleri en büyük evrenlerini, erdemlerini. Oysaki bu evrenevde kaybetmek bile kazanç sağlatabilirdi, kavramlara yenilindi. Bizler, kavramlarca boğduğumuz kadar birbirimizi, vicdanımızı önemsetecek kararlılığı gösteremeyeceğiz. Bu vahşet, durdurulamaz noktaya uçarak ilerlerken, bizler tanımına girmekten çekinemeyecek kadar uzak olduğumuz "energumen"lik gereği yıldık. Yılıyoruz. Yıldırtıyoruz. Ve de doludizgin bir düşüncesizlikle asla ilk nedenimizi sorgulamıyoruz. Sonuçta her "energumen" gibi bizler de susuyoruz. Ululaştırılmış kötülüklerimize tepinmekle karışık tapınırken sadece susuyoruz. Geriye kalan diye bir şeyden söz edilebilir mi ki, böylesine tezek dolu bir çamurdan? Belki, bir energumen vurursa her birimizi. İlk gönüllünüz kim peki?