bazen sokakta, kıyıda köşede tek başına ağlayan bir yabancı görüyorum. her seferinde içimden gidip teselli etmek, yardımcı olmak geçiyor. sonra kendi sayılı ağlamalarım geliyor aklıma. birisi gelse bana teselliye sıktır git derim başından. fakat ben böyleyim. paylaşmayı sevmem. acaba ne yapmalı ki başkalarına? yardımcı olmaya çalışılmalı mı?