“ ... ben eve kafa bi dünya dönmüştüm bir gün
ben her gün eve kafa bi dünya dönüyordum
ya da evin kafası bi dünyaydı, bilmiyorum...”

demiş birhan.

tam dediği gibi, kafa ve evin bi dünya olduğu bir zaman diliminde, kafamın bi dünyalığını alan ve evin bi dünyalığını artık daha az görmemi sağlayan bir insana kavuşup bazı şeyleri çok derinden yaşadığım sırada, o çektiği bazı sıkıntıları bana söylemeyerek, onu hiç düşünmediğimi düşünüp kendini rahatlatırken aslında, işin böyle olmadığı, içtiğim su kadar düşündüğümü söylemek isterken, -ama yine de- bu ince düşüncesinin her zerresine tek tek tek vurulduğum, yani her sabah uyanınca ilk bakmak isteyeceğim şey “gözleri” olan insanın fiziken uzaklığının bana bu kadar koyacağını düşünmezken, nefes alamadığımın farkına varmam ve her şeyin çok ağır ilerlemesi.

en son çocukken bu kadar uzun cümle kurmam ve çocuksu halimi sevdiğin için de sana bunu oralardan getirmem.

elbet üzüleceğiz.

unutma; bahardır kışın sonu.