doğru bildiğim ile istediğim genelde aynı. ancak ayrıldıkları noktada kendimle yüzleşiyor, irademi sınamış oluyorum. o noktalarda her şeyi didik ediyor her şeye yeniden başlıyorum doğru'nun d'sini bin parçaya ayırıyorum. en başa en en en başa gitmek istiyorum; mümkün değil tabii. sonra anlamadığım bir şekilde her şey sadeleşiyor, ayrım kalmıyor, çizgiler siliniyor silinmeyen önemsizleşiyor. en fazla ne olabilir ki diyorum. bilemiyorum altan bilemiyorum... tüm kırgınlığımı beklenmedik bir anda fark etmesem keşke. ümitle sarılan kollarımı küçümseyip vazgeçmesem. içimde bir peygamber var onu öldürmek istiyorum. onu alkışlayan kalabalığa tükürmek istiyorum. ona inanmayın diye haykırmak istiyorum. ama böylece tek yaptığım yeni bir peygamber doğurmak olur.