birini, bir şeyi, bir yeri arıyorum. sanki çocukluğuma gidebilsem bir harita kapıp geleceğim, her şey hallolacak.
evi, evde bana dair her şeyin önemsenişini, kahvaltı sonrası uzun sohbetleri ve ikindi kahvelerini özledim. odamı özledim. o birkaç metrekaredeki her nesneyle kurduğum bağı yenilemek istiyorum. kar küreme dokunmalı, kitaplarımı karıştırmalı, perdemi kapatmalı, penceremi açmalıyım. o huzurlu rutine artık hayatımın hiçbir evresinde kavuşamayacakmışım gibi hissediyorum. bitti. artık başka bir yere gitmeyi de bekleyemem.
tırnak diplerimde gri oje kalıntıları, kulağımda dingin müzik, dışarıda sakin yağmur, defterde yarım gölge. bir kokuya sarılmak için deli gibi çırpınıyorum. bir rüzgarı çıldırmış gibi çağırıyorum. ben gitmek istiyorum, artık ayrılmak istemeyeceğim, "başka hayatları, başka insanları özler gibi" bakmayacağım bir yere varmak istiyorum. söylenebilexeklerin çoktan söylenmiş olmasından rahatsızım, yine de yarın bir mektup postalayacağım.

("ve hiçbir şeye şaşmıyorum -her şey bildik diyordum ya; bu da doğru değil. ben dünyaya olup biteni hayretle izlemeye ve şaşırmaya gelmişim - durmadan şaşırmaya. ..")