"bütün bu anlattıkları, hatta korkutucu duygusallığı bile bana hep bir şey çağrıştırmıştı: çok uzun zaman önce, bir yerlerde dinlediğim, bir türlü yakalayamadığım bir ritim, yitik sözcüklerin bölük pörçük parçacıkları. bir an bir cümle dudaklarımda biçimlenir gibi oldu, ağzım bir dilsizinki gibi açıldı; dudaklarımda gezinen şey bir tutam ürkek hava değil de, sürüp giden, daha büyük bir mücadeleydi sanki. ama ağzımdan hiç ses çıkmadı, anımsamama ramak kalan şey de sonsuza kadar bilinmeze karıştı."

gatsby beş yıl önceki ihtişamlı günleri ve daisy'yi öptüğü o geceyi anlattıktan sonra nick'in aklından geçen bu cümleler, gatsby karşısındaki dilsizliğimi de büyük ölçüde anlatıyor. gatsby, amerikan rüyası çamura batmış bir adamdan çok, her şeyi unutup yoluna gitmek varken kuyruğunun başında ağlamayı seçen kalbi kırık bir kertenkele gibi. sevdiği kadın için yıllarca etrafındaki yalancı suratlara katlanan, bahçesindeki görkemli gecelere sırtını dönüp yalnızca körfezin öte tarafında yanıp sönen yeşil ışıkla avunan bu zarif ve mutsuz adama holden'ın neden bittiğini de az çok anlıyorum sanırım. bizim gatsby. ehlikeyf gatsby. masumiyetini kaybetmiş bir dolu insan içinde umutsuzca katıksız sevgiyi arayan muhteşem gatsby.