unutkanım sanırım. öyle ki bazen insanlara karşı ne hissettiğimi bile unutuyorum. ondan nefret mi ediyordum? ah, evet. devam edeyim nefrete.
sanki birer rolden ibaret duygular. sağlam oynanan roller.
bir tanesiyle tanıştım. bu rol aşina olmadığım türden değildi. iyi oynayanlarını görmüştüm; berbat oynayanları da. bazıları çok yakınlarımı kapsıyordu, bazıları doğrudan bana yönelikti. garip olan bir şey vardı. algılayamadığım bir hassasiyet. sanki insanlar tüm duyguların rol olduğunu kabullenebilirdi, ancak buna gelince işler değişiyordu. anlamıyordum. farkın ne olduğunu görmüyordum.
-dum.
onu gördüm.

bu his, rol olamayacak kadar kusursuzdu. biz pürüzlü varlıklara uygun bile değildi. ama oradaydı işte. gözüme bakıyordu, içime işliyordu. piksel piksel hayallerimin arasına yerleşiyordu. bense seyre dalıyordum. unutmamak için, unutamamak için.

edit: şu sıralar yüzünü bile hatırlayamıyorum