kendimi ve hayatımı daha iyi bir görünüme sokma konusunda bir şeylerin değişeceğine dair ne bir istek ne de inanç taşımaktayım. aslında bu hep böyleydi, yıllardır yapabilecek çok şey vardı hala da var, hala köprüden önceki son çıkışa gelmedik. ancak gelin görün ki, çağımızın olumsuz psikolojik etmenlerini tüm benliğimde hissediyorum. bir insan için en acınası şey, doğrusunu bilmene rağmen ısrarla aynı yanlışları neredeyse aynı açılarda tekrarlamak olsa gerek. bir de tabii bu hataların çözümü olarak daha fazla susmak, içimdeki kör kuyulara gömülüp bırak gülümsemeyi, içine dolu dolu temiz havayı çekememek var ki, o başka bir dışavurumun konusu. herkes bir şekilde hayatına devam ediyor iken ben fazlasıyla benimsediğim izleyici pozisyonunda başkalarının hayatına seyirci kalmaya devam ediyorum. bu hayat filminin adı da no country for old men değil tabii ki, no surprises olacak.