son zamanlarda keyifle izleyebildiğim ender filmlerden biri oldu. çok iyi oyunculuklar, müthiş senaryo ve ortalama bir yönetmen. dan gilroy'un yerine şu senaryo noir tadını ve kasvetli havayı yaratmayı bilen diğer yönetmenlere gitseydi, bir tür fight club etkisi yarabilirdi. şaka yapmıyorum, senaryosu ve konunun karakterin üzerine yedirilmesi, oyuncuların direk buna adapte olması çok ender gelen bir kombinasyon, dan gilroy yazık etmiş. ben kendisinin yerine aynı ekip, aynı senaryo ile ya cary fukunaga'yı, ya david fincher'ı ya da joel coen'i hayal ediyorum da gerçekten müthiş bir baş yapıt ortaya çıkabilirdi.
cary fukunaga'yı şahsen üçünün arasından isterdim, hem jane eyre'de kullanmaya başlayıp true detective'de üzerine koyduğu çekim tekniği, hem de yapıtlarında ara ara uyguladığı deneyselliği sayesinde müthiş bir sürpriz yapabilirdi.

dan gilroy'da keza bu üçlünün kasvetli havayı yakalamak için kullandığı iki tekniği, tek bir sahnede kullanmış;

!---- spoiler ----!

1. oyuncunun hareket hızının, sahne değişince kamera hızına dönüşmesi bunu lou bloom aynayı kırmaya gittiğinde ters şekilde çok iyi başarmış.

2. seslerin boğuklaştırılıp, bastırılarak, kameranın yavaş bir şekilde sabit bir harekete sahip olup, geniş açıyla devam etmesi. bunu da o sahnenin hemen arkasında ki sabotaj sahnesinde çok iyi başarmış. ama bu sabit-yavaş hızda'ki geniş açı çekimi filmin genelinde kullansaydı diye insan içinden geçirmiyor.

!---- spoiler ----!

müziklere girmeyeceğim zira 2014 zaten bu açıdan kötüydü, 2015'de sadece birdman bunu bozdu. iyi seyirler.